Pociąg mozolnie toczył się po szynach.
Jej wzrok utkwiony był w widokach przesuwających się za oknem ich przedziału.
Zdążyła już przestudiować cały plan podróży zapamiętując wszystko, by później
nie panikować w ostatnim momencie. Oczywiście Dumbledore zapomniał powiedzieć
im o najważniejszym - w Londynie mają przesiadkę i dopiero tym drugim
pociągiem dojadą do Francji. Wiedziała, że powinna powiedzieć o tym Malfoyowi,
ale jakoś nie mogła się przemóc, by się do niego odezwać. Nie jako pierwsza.
Westchnęła ciężko przeklinając w myślach dyrektora, za to, że nie pozwolił jej
wywieźć książek z biblioteki za granicę.
<><><>
Stanął
przy chimerach strzegących wejścia do gabinetu dyrektora i odetchnął głęboko.
Wiedział, że to będzie najcięższa rozmowa jego życia, ale podjął decyzję. Zbyt
długo nad tym myślał, by teraz zrezygnować. Po wczorajszej rozmowie ze swoim
najlepszym przyjacielem zrozumiał, że on też postąpił by tak samo, gdyby tylko
mógł. Wiedział, że ma nad blondynem tą przewagę, że jemu pozostawiono wybór.
Jasne - matka chciała, by razem z nią służył Czarnemu Panu, ale nie zamierzała
go do niczego zmuszać. Mimo wszystko była dobrą matką. Wiedział, że Draco także
kocha Narcyzę, jednak ona była inna od Rosaliny Zabini. Od kiedy umarł jego
ojciec byli sami, ale świetnie sobie radzili. Żyli w dostatku, a on mógł robić,
co mu się żywnie podoba. U Malfoyów było inaczej. Wszyscy musieli
podporządkowywać się woli Lucjusza. Kiedyś to było całkiem proste. Draco robił
wszystko by zadowolić ojca i był przeszczęśliwy, gdy udało mu się to zrobić,
ale wszystko się zmieniło, kiedy zaczął dorastać. Zaczął dostrzegać fakty,
które nie pasowały do tego, co wpajali mu rodzice. Zrozumiał, jak głupia i
krzywdząca jest wiara w wyższość czystej krwi. Ale nie mógł nic zrobić, a
przynajmniej tak mu się wydawało. Blaise nie chciał takiego życia. Nie chciał
robić paskudnych rzeczy w imię czegoś, w co nie wierzy. I miał nadzieję, że uda
mu się uchronić od tego Dracona.
-
Dyrektorze, tu Blaise Zabini, chciałbym porozmawiać.
Chimery,
kłaniając się, rozstąpiły się na boki robiąc mu przejście. Stanął przed
drzwiami i zapukał delikatnie, od razu chwytając za klamkę i wchodząc do
pomieszczenia.
-
Witam, panie Zabini, co pana do mnie sprowadza?
-
Chciałem porozmawiać.
Dumbledore
uniósł brew.
-
O Zakonie Feniksa - dodał Blaise.
-
Nie wiem co pan słyszał, ale muszę zaręczyć, że nie mam z tym stowarzyszeniem
nic wspólnego.
-
Proszę sobie darować, dyrektorze. Bywałem na spotkaniach Śmierciożerców, wiem
wystarczająco. Chcę zostać członkiem. Chcę walczyć przeciw Czarnemu Panu.
-
Panie Zabini, to bardzo szczytny cel, ale nie jestem pewny, czy mogę panu
pomóc.
-
Wiem, co pan o mnie myśli. O mnie i o Draco. Rodzice wychowali nas tak, a nie
inaczej, to prawda. Ale czy nie sądzi pan, że teraz możemy już podejmować
decyzje samodzielnie?
-
Tu nie liczy się to, co ja sądzę, lecz to, co sądzą wasi rodzice.
-
Matka zaakceptuje każdą decyzję, jaką podejmę. Od wakacji nie będę już mieszkał
w domu rodzinnym, mogę sam wybierać, w co chcę wierzyć. A wierzę, że mugole
obdarzeni magią są wielkim darem dla naszego świata. Wystarczy spojrzeć na
Hermionę Granger - nie ma w szkole ucznia mądrzejszego od niej. Nie uważam
nikogo za zdrajców krwi, tylko dlatego, że chronią przyjaciół z mugolskich
rodzin, bo ja też zrobiłbym wszystko, by moi bliscy byli bezpieczni. Proszę,
Dumbledore. Pozwól mi.
-
Blaise, czy jesteś pewien, że tego chcesz? Jako, że pochodzisz z rodziny
Śmierciożerców będziesz narażony na większe ryzyko, niż reszta z nas. Będziesz też
musiał złożyć Wieczystą Przysięgę.
-
Zgadzam się na wszystko.
-
W takim razie poczekaj, potrzebny nam świadek - mruknął dyrektor, wchodząc do
kominka.
Blaise
czekał spokojnie, usatysfakcjonowany przebiegiem rozmowy. Myślał, że dłużej
będzie musiał się męczyć, zanim starzec przystanie na jego ofertę. Dyrektor
mógł mu nie wierzyć, ale on na prawdę tego chciał. Po krótkiej chwili dyrektor
wrócił, a zaraz za nim do gabinetu wszedł Snape.
-
Zabini... Co za problemy znowu pan powoduje? - burknął opiekun domu węża.
-
Blaise zdecydował się wstąpić do Zakonu - wyjaśnił Albus krótko.
Severus
otworzył oczy szerzej. Tak samo uczynił Blaise.
-
Panie dyrektorze, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł! Profesor Snape jest
Śmierciożercą! Widziałem go tam!
-
Spokojnie Blaise, on jest jednym z nas. Jest moim najbardziej zaufanym
człowiekiem.
-
Panie Zabini, Wykrzykiwaniem, że jestem Śmierciożercą na pewno nie uzyska pan
mojej przychylności, więc radzę uważać.
-
Daj spokój, Severusie. Chłopak jest wystarczająco zestresowany. Zaczynajmy.
-
Blaise, jesteś pewny?
Ślizgon
skinął głową.
-
W takim razie podaj prawą rękę dyrektorowi.
Ich
dłonie się złączyły i Severus zaczął:
-
Blaise, czy przysięgasz być wierny Zakonowi Feniksa i Albusowi Dumbledorowi w
każdej sytuacji i nie zdradzać tajemnic, które zostaną ci powierzone?
-
Przysięgam.
-
Czy będziesz chronił innych członków stowarzyszenia nawet kosztem własnego
życia, jeśli sytuacja będzie tego wymagać?
-
Będę.
-
Świetnie - uśmiechnął się Albus. - To tyle, panie Zabini. Severus poinformuje
pana, gdy będzie zbliżało się spotkanie inauguracyjne. Może pan już iść.
-
Dowidzenia - murzyn uśmiechnął się wychodząc.
Gdy
tylko drzwi się za nim zamknęły odezwał się nauczyciel Eliksirów:
-
Mam nadzieję, że nie będziemy musieli tego żałować...
-
Nie będziemy.
<><><>
Draco
przyglądał się jej od kiedy wsiedli do pociągu. Na początku zachowywała się
normalnie, ale teraz, kiedy minęła już przynajmniej godzina zaczęła się
wiercić. Widać było, że jest coraz bardziej znużona. Nie rozumiał dlaczego po
prostu nie wyjmie jakiejś książki i na zacznie czytać, jak to zwykle robi.
Myślał nad tym dłuższą chwilę zanim w końcu postanowił się odezwać.
-
Czemu nie siedzisz zatopiona w jakiejś grubej księdze, jak zwykle, tylko
wzdychasz raz po raz wyraźnie znudzona?
Dziewczyna
spojrzała na niego niepewnie, po czym odezwała się z niesmakiem.
-
To przez Dumbledora. Zabronił mi zabrać książki z biblioteki, a wszystkie
własne już przeczytałam...
-
W takim razie może w coś zagramy? Bo inaczej oboje umrzemy z nudów, zanim
podróż się skończy...
-
Chcesz ze mną grać?
-
A widzisz tu kogoś innego, z kim mógłbym grać? Może w pokera? - powiedział
wyciągając talię z kieszeni.
-
Od kiedy czarodzieje grają w karty? - zdziwiła się dziewczyna.
-
Właściwie to nie grają. To tylko taka mała słabość moja i Blaise’a. W czasie
wolnym często chadzamy do kasyna w Londynie, żeby się trochę rozerwać.
-
Do mugolskiego kasyna?
-
Czarodzieje nie mają kasyn, więc musimy się zadowolić tymi mugolskimi. Tak
bardzo cię to dziwi?
-
Nie wiedziałam, że zbliżasz się do miejsc, które są tak bardzo skażone przez
zwykłych ludzi...
-
Jest wiele rzeczy, których nie wiesz.
Hermiona
spojrzała na niego z wściekłością i prychnęła, odwracając się z powrotem w
stronę okna. Draco przewrócił oczami, patrząc na te próby ignorowania go.
-
Merlinie, nie miałem na myśli nic złego! Chciałem tylko zagrać w pokera.
-
Gra w pokera w dwie osoby nie ma zbytniego sensu, nie sądzisz? - warknęła.
-
To co w takim razie proponujesz?
-
Dziesięć pytań. Szczere odpowiedzi.
-
Mam jeden warunek.
-
Słucham - zaciekawiła się dziewczyna.
-
Te informacje nie wychodzą poza ten przedział. Nigdy.
-
Mi pasuje. Zaczynaj.
Draco
uśmiechnął się złośliwie, sprawiając, że Hermiona od razu zaczęła żałować
swojej decyzji.
<><><>
Harry
razem z Ronem siedzieli w bibliotece pochyleni nad podręcznikami. Harry
zawzięcie mazał piórem po pergaminie wypisując sobie najważniejsze rzeczy,
które mogłyby się przydać do pisania wypracowania na Zielarstwo, a Ron z
nieprzytomną miną błądził po wyrazach podręcznika do Eliksirów. Nagle uderzył
głową w ławkę, powodując, że Harry zrobił kleksa i spojrzał na niego
z wyrzutem.
-
No co? - warknął Ron. - Mam tego dość. Że też Dumbledore musiał wysłać Hermionę
na tę wymianę akurat teraz!
-
No wiem...
-
Widziałeś plan nauki, który dla nas zrobiła? Na dziś mamy zapisane sześć godzin
nauki! Nigdy nie spędziłem tyle czasu na nauce!
-
Dokładnie! Zaczynam teraz doceniać, jak wielkim skarbem jest Miona. Pomyśl, że
ona zawsze robi wszystko potrójnie! Zawsze pisze po trzy wypracowania, a my nie
dajemy sobie rady, żeby stworzyć chociaż jedno...
-
Nie każdy może być taki mądry jak ona... My nie jesteśmy, dlatego jej
potrzebujemy, a teraz jej nie ma, a egzaminy coraz bliżej...
-
Trzeba było jej słuchać, kiedy kazała nam się zacząć uczyć, a tak zmarnowaliśmy
cały miesiąc...
-
Na przyszłość zakoduję w pamięci: Hermiona ma zawsze rację - mruknął ponownie
uderzając głową w blat.
<><><>
Hermiona
spojrzała na niego ze strachem, a on jedynie uśmiechnął się szerzej.
-
Sypiasz z Potterem, Łasicem, czy oboma?
Hermiona
otworzyła szerzej oczy i warknęła:
-
Nie zamierzam odpowiadać na takie pytania!
-
Więc szkoda, że musisz, takie zasady - wzruszył ramionami od niechcenia.
Jej
życie seksualnie w żadnym stopniu go nie interesowało, ale wiedział, że takim
pytaniem wyprowadzi ją z równowagi. Udało się.
-
Nie sypiam z żadnym z nich. Moja kolej. Hmm... Jak długo jesteście parą razem z
Pansy Parkinson? - odcięła się.
-
Dobrze wiesz, że nie jesteśmy parą! Każdy o zdrowych zmysłach o tym wie!
-
Czyli wszyscy, poza samą Pansy - roześmiała się. - Warto było zmarnować pytanie
na taką głupotę, żeby zobaczyć twoją minę.
-
Wzajemnie - mruknął cicho. Zaczął już zastanawiać się nad następnym pytaniem.
Tym razem chciał wybrać rozważnie. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. -
Jak... Jakie to było uczucie, kiedy zobaczyłaś bazyliszka i dlaczego nie
zginęłaś, tylko zostałaś spetryfikowana?
-
To było chyba najgorsze, co w życiu przeżyłam - przeszły ją ciarki. -
Siedziałam w bibliotece i właśnie odkryłam, co jest przyczyną tych ataków.
Chciałam powiedzieć Harry’emu i McGonagall, więc wyjęłam lusterko i za jego
pomocą sprawdzałam, czy droga jest wolna, ale nie była... Te wielkie żółte oczy
to było coś okropnego. Nie mogę zrozumieć, jak Slytherin mógł wprowadzić taką
bestię do szkoły!
Draco
obserwował jej bladą twarz i czekał, aż jej oddech wróci do normy.’
-
Twoja kolej.
-
Czy masz Mroczny Znak?
-
Siedzę przed tobą w koszulce z krótkim rękawkiem. Nie mogłaś po prostu zerknąć?
- zamachał jej lewą ręką przed nosem. - Nie jestem śmierciożercą.
-
Jeszcze nie... - wyszeptała gryfonka. - Teraz ty.
-
Dlaczego uśmiechałaś się, kiedy zobaczyłaś Weasleyównę z Blaisem?
-
Nie mam nic do Zabiniego, a jeżeli Ginny uważa, że jest godny zaufania i chce
się z nim zadawać, czy nawet być, to szanuję jej decyzję. Wyglądała na
szczęśliwą, a to mi wystarcza.
-
Rozumiem. Na swój pokręcony sposób nawet do siebie pasują. Pytaj.
-
Blaise Zabini.
-
To nie jest pytanie - spojrzał na nią zdezorientowany.
-
Chodzi mi o to, czy on znaczy dla ciebie coś więcej, niż inni. Crabbe i Goyle
są tylko bezmyślnymi gorylami, którzy zrobią, co tylko im każesz. Ale z Blaisem
jest inaczej, prawda? Nie wykorzystujesz go, zależy ci na jego opinii.
-
Blaise jest moim najlepszym przyjacielem. Wskoczyłbym za nim w ogień. Gdybym
musiał ratować tą jego głupią murzyńską dupę, to bym to zrobił. Jest jedyną
osobą, na której mi zależy. I wiem, że on ma o mnie podobne zdanie.
-
Kurczę, to jednak masz jakieś uczucia!
-
Nie zagalopuj się, Granger - warknął. - Moja kolej. Dlaczego się tyle uczysz?
Zawsze i wszędzie musisz być najmądrzejsza.
-
Lubię się uczyć. Lubię wiedzieć dużo, chociaż jest wiele rzeczy, o których nie
mam pojęcia. Wychowywałam się w świecie mugoli, więc czarodziejskie bajki i
tradycje są dla mnie praktycznie obce. Poza tym lubię być lepsza od ciebie.
-
Całkiem zabawne - roześmiał się. - To nawet trochę smutne, że musisz się tak
starać, żeby mnie w czymś przewyższać, a mnie wystarczy tylko pochodzenie, żeby
czuć się lepszym - skończył dumnie.
-
Naprawdę wierzysz w te bzdury o czystości krwi?
-
To pytanie w ramach gry? - speszył się
-
Tak - powiedziała szybko, widząc jego reakcję. - Musisz odpowiedzieć.
-
Wiem! - burknął.
-
Więc?
-
Nie tak do końca. Kiedyś wierzyłem.
-
Co się zmieniło?
-
Teraz ja pytam - przerwał jej i oboje na chwilę zamilkli.
<><><>
Brunet
poruszył się niespokojnie patrząc na swoją towarzyszkę. Od kilku godzin
siedzieli pod drzewem na błoniach ucząc się do egzaminów. Każde z nich miało do
opanowania inny materiał, ale uczyli się razem. Przez większość czasu siedzieli
w niemal całkowitym milczeniu, co nie przeszkadzało żadnemu z nich. Chłopak
postanowił jednak pokonać swoją nieśmiałość i przerwać milczenie.
-
Luna?
-
Tak? - blondynka uśmiechnęła się do niego zachęcająco.
-
Tak sobie myślałem... W sobotę jest wyjście do Hogsmeade i może chciałabyś
pójść tam ze mną?
-
Jasne, mogę iść.
-
Tylko... Luna, ja mam na myśli randkę - zarumienił się.
-
Wiem, Neville. Ja też - powiedziała, wracając do notatek.
Chłopak
uśmiechnął się szeroko i w myślach podziękował Hermionie. To ona powiedziała
mu, że ma u blondynki szanse, dlatego postanowił zrobić krok. Szkoda, że jego
przyjaciółki nie było, żeby mogła to zobaczyć...
<><><>
Minerwa
siedziała w gabinecie sprawdzając prace uczniów, kiedy bez pukania wparował tam
nauczyciel Eliksirów. Zgromiła go wzrokiem i kontynuowała swoje zajęcie, nie
zamierzając czekać bezczynnie aż Severus w końcu wydusi z czym przyszedł.
-
Blaise Zabini wstąpił do Zakonu.
-
Twój mały, czarnoskóry wężyk? Albus mu na to pozwolił?
-
Nie chciał, ale Zabini nalegał.
-
Mam nadzieję, że nie sprawi nam żadnych problemów... Jak sądzisz, Sev?
-
Nie mów tak do mnie - warknął. - Nie jestem pewien. Złożył Wieczystą Przysięgę,
więc teoretycznie nic nam nie grozi. Nigdy nie ciągnęło go do Czarnego Pana,
ale czy jest dobrym materiałem na feniksa to nie wiem.
-
No cóż, przekonamy się - westchnęła. - Rozmawiałeś już z Mirandą?
-
Niby dlaczego miałbym z nią rozmawiać? - zaperzył się czarnowłosy profesor.
-
Szukała cię, miała jakieś wątpliwości odnośnie jednego z tematów.
-
Że też dostała tę pracę, skoro nawet nie wie, jak ją porządnie wykonywać!
Zrobiłbym to sto razy lepiej.
-
Nie bądź dla niej taki ostry, stara się jak może. Nie zdobędzie twojej wiedzy i
doświadczenia z dnia na dzień...
-
No właśnie - warknął. - Będę w swoim gabinecie, gdyby ktoś mnie znowu szukał.
<><><>
Pansy
czekała w Pokoju Wspólnym od kiedy skończyło się śniadanie i usłyszała te
okropne plotki. Czekała na pewnego konkretnego blondyna, lecz ten uparcie się
nie pojawiał. W końcu, po dłuższej chwili do pomieszczenia wszedł zadowolony z
siebie, czarnoskóry kolega.
-
Blaise, zaczekaj! - pisnęła, gdy skierował się w stronę swojej sypialni.
-
Słucham cię, Pansy - westchnął znudzony.
-
Blaise, czy to prawda? To co mówią?
-
Czyli co? - westchnął ponownie.
-
Że Draco wyjechał?
-
Tak, Draco wyjechał. Co jeszcze?
-
Kiedy wróci? - pisnęła żałośnie.
-
Za miesiąc. Na wakacje.
-
Czy to prawda, że wyjechał z tą brudną szlamą?
-
Masz na myśli Granger?
-
A ile znasz takich podłych kreatur?
-
Najpodlejszą kreaturą jaką znam jesteś ty sama, to powinno powiedzieć ci wiele.
Narka, Parkinson!
Pansy
stała oniemiała. Zabini był zawsze miły, niezależnie od sytuacji i osoby, z
którą rozmawiał. Więc co takiego mogło się stać, że to się zmieniło? Czy to
Draco miał na niego taki wpływ, a teraz kiedy wyjechał charakter Blaise’a się
zmienił? Wcale jej się to nie podobało. Nie dość, że jej Dracuś najpewniej
zabawia się tą szlamowatą zdzirą, to Blaise po niej jeździ. O nie, na to nie
pozwoli. Wszyscy się przekonają, kogo ta szkoła tak na prawdę powinna się
obawiać.
<><><>
-
Dlaczego zaprzyjaźniłaś się z Potterem i Weasleyem? Nie są zbyt mądrym
towarzystwem...
-
Możliwe - warknęła. - Ale od kiedy w Halloween na pierwszym roku uratowali mnie
przed trollem jakoś tak wyszło. Po prostu zaczęliśmy się trzymać razem. Nie
jestem nawet pewna, czy to co nas łączy można nazwać przyjaźnią. Przyjaźnię się
z Ginny. To jej mogę powiedzieć wszystko nie bojąc się, że będzie mnie za to
oceniać.
-
A to ciekawe... No nic, twoja kolej.
-
Jak zwykle spędzasz wakacje?
-
Serio? Pytasz mnie o takie głupoty?
-
Jak najbardziej - uśmiechnęła się wesoło.
-
Zwykle staramy się z Blaisem wyjechać gdzieś w góry, zaszyć się z daleka od
ludzi i spędzić trochę czasu z dala od tego wszystkiego. Tyle, że nie możemy
przez całe wakacje unikać pobytu w domu. Kiedy jesteśmy w Anglii to
głównie imprezujemy, chodzimy grać w pokera, podrywamy mugolaczki w klubach.
Trzeba mieć jakieś sposoby na odreagowanie...
-
Mugolaczki? I co z nimi później robicie?
Draco
uniósł kącik ust, a ona natychmiast rzuciłą:
-
Albo nie, jednak nie chcę wiedzieć. Zadaj pytanie.
-
Ulubiony przedmiot szkolny?
-
Transmutacja, Obrona przed Czarną Magią i Eliksiry.
-
Pytałem o ulubiony.
-
Nie umiem wybrać - westchnęła płaczliwym tonem.
Draco
roześmiał się.
-
No tak, to w twoim stylu.
-
Dlaczego grasz w Quiditcha?
-
Mówisz poważnie? To jest najlepsze, co się w tej szkole dzieje! Potrafi mnie
odstresować, poza tym kto nie lubi szybować w powietrzu, czuć wiatru we
włosach?
-
Tak właściwie, to ja.
-
Powiedz, że żartujesz!
-
Nie, nie żartuję. Nienawidzę latania, tej cholernej wysokości i pędu. Poza tym
to jest absolutnie niebezpieczne!
-
Nie, jeśli umie się latać. Ja umiem.
-
Ten sport jest brutalny! W sumie to pewnie dlatego go lubisz...
-
Dobra, nie ważne. Twoje hobby? - parsknął.
-
Może cię to zdziwić, ale wcale nie czytanie, chociaż oczywiście to uwielbiam.
-
W takim razie co?
-
Szkicowanie.
-
Rysowanie?
-
No tak, ołówkiem.
-
Ciekawe. Pokażesz mi jakiś rysunek?
-
Nie! I żadne pytanie nie będzie w stanie tego zmienić.
-
Okej, trudno.
-
Hmm... Jaka jest twoim zdaniem najbardziej interesująca osoba w szkole?
-
Cholera, muszę?!
-
Takie zasady. Mów.
-
Ty... - mruknął cicho.
-
Ja? Nie rozumiem... - wpatrywała się w niego pytającym wzrokiem.
-
I nie zrozumiesz. A kto twoim?
-
Snape.
-
Hahahhaha, poważnie?! Wójcio Sevcio jest prosty jak drut!
-
Wcale nie! Nie potrafię go rozgryźć! Ty znasz go od dziecka, widzisz to
inaczej.
-
Snape był kiedyś zły. Był najlepszym Śmierciożercą w szeregach Czarnego Pana.
Ciotka Bella opowiadała mi, jak ojciec był wściekły, że smarkacz, którego
wprowadził do kręgu okazał się lepszy od niego. Ale potem coś się zmieniło.
Matka mówi, że on kochał kobietę, którą zabił Lord. I wtedy Sev przeszedł
na stronę Zakonu.
-
Skąd wiesz? - zanim jej przerwał dopowiedziała - to moje kolejne pytanie.
-
Że on jest jednym z was? Wiem, po prostu wiem... Myślisz, że mnie nie obchodzi,
że on naraża się na takie niebezpieczeństwo? Jest moim ojcem chrzestnym. Łączy
nas więź. Ale wy wszyscy gówno wiecie i nie macie nawet pojęcia ile tak na
prawdę on dla was robi!
Hermiona
spojrzała na niego smutno. Wiedziała, że on ma rację. Powtarzała to wszystkim
niemal na każdym spotkaniu. Ale sama nic nie mogła z tym zrobić. Siedzieli
dłuższą chwilę w milczeniu.
-
Przepraszam - szepnęła, a on spojrzał na nią zdziwiony. - Za to, że narażamy go
na niebezpieczeństwo.
-
Nie masz za co przepraszać, przecież to nie ty go tam wysyłasz.
-
Ale to się wiąże z nami wszystkimi. Jesteśmy rodziną.
Draco
roześmiał się ponuro.
-
Szkoda, że u nas nie ma takiego podejścia. Możesz zadać swoje ostatnie pytanie,
ja muszę moje jeszcze dopracować...
Dziewczyna
wpatrywała się w niego z zainteresowaniem, ale nie wiedziała, czego jeszcze
chciałaby się o nim dowiedzieć. Nie wpadła na nic konkretnego, więc zapytała go
po prostu:
-
Gdybyś mógł mieć każde zwierzę jakie istnieje, jakie byś wybrał?
-
Mam smoka. Nie chciałbym nic innego.
-
Przecież... Przecież to jest nielegalne!
-
Nie w Bułgarii - uśmiechnął się do niej.
-
Jakiego? - zainteresowała się.
-
Ups, chyba skończył ci się limit pytań - prychnął, ale kiedy zobaczył jej
smutną minkę odpowiedział. - Walijskiego zielonego.
-
To taki, jakiego Fleur wylosowała na turnieju...
-
Nawet nie taki, tylko dokładnie ten - uśmiechnął się, w pełni zadowolony z
siebie. - Kupiłem od razu po Turnieju.
-
Niesamowite... Teraz twoje pytanie.
-
Co ci się najbardziej we mnie podoba?
-
Co?! Nie odpowiem!
-
Ojej, chyba musisz - roześmiał się wrednie..
-
Nienawidzę cię, Malfoy. Oczy. Masz ładne oczy.
-
To miło.
-
Nienawidzę cię.
Draco
uśmiechnął się szeroko na to wyznanie.
-
Zawsze to jakieś gorące uczucie, Granger. Od czegoś trzeba zacząć.
Hermiona
rzuciła mu wściekłe spojrzenie i odwróciła się w stronę okna. To będzie z całą
pewnością najgorszy miesiąc jej życia.
